خرید و قیمت گیوه سنجانی |بهترین کیفیت و تخفیف ویژه

سنجان (در گویش محلی سنجون) روستایی در دامنه کوهستان قصبه است. باغ های گردو دارد و سبزی مصرفی اراک را تامین می کند. این روستا چند سالی است که به شهر تبدیل شده است، اما هنوز دیوارهای کاهگلی و ساختمان های قدیمی با تیرهای چوبی در آن خودنمایی می کنند.

گیوه بافی تنها صنعت دستی این منطقه است. گیوه سنجان در گذشته نزدیک، برای فروش به شهرها و روستاهای مختلف ارسال می شده است.

به‌گونه ای که در روستاهای اطراف کرج و در منطقه چهارباغ به نام گیوه(سیمین جانی) طرفداران ویژه ای داشته است و داشتن آن برای افراد یک خانواده نوعی اعتبار محسوب می شده است. هنوز هم این گیوه مشتریانی در تبریز، بغداد، سمرقند، حلب و مصر دارد.

پاپوش یا پاافزاری است که از دو قسمت جوراب و زیره تشکیل شده است. بخش جوراب شکلی همانند جوراب های معمولی بدون ساق دارد و بنابراین، هم دارای رویه و هم کفی است.

گیوه، نوعی از کفش یا پاپوش اصیل ایرانی است که در فصول گرم و خنک مصرف داشته است. اکنون تنها در برخی از شهرستان ها و روستاها از آن استفاده می شود. گیوه راست و چپ ندارد و به دلیل استفاده از نخ و بافتی پارچه ای، پا در آن عرق نمی کند.

گیوه به عنوان یک پا پوش سنتی، تقریبا در اکثر مناطق ایران وجود دارد. چهارمحال و بختیاری در کنار دیگراستان های غربی یکی از خاستگاه های گیوه در کشور است که عمده گیوه این استان در شهرستان های شهرکرد و بروجند تولید می شده است، که متاسفانه امروز، کمتر از انگشتان دست، این حرفه را ادامه می دهند.

در گذشته ای نه چندان دور نام گیوه دوزی با نام این دو شهرستان عجین شده بود. که نشان از اهمیت این هنر در این حیطه جغرافیای بوده است.علاوه بر اینکه استاد کاران به تولید گیوه برای بازار داخل می پرداختند، این محصول متقاضیانی نیز در شهرهای اطرافداشت. گیوه دوخته شده در این دو شهرستان از لحاظ کیفیت یکی از بهترین انواع گیوه ها بوده، که بیشتر با نام گیوه ملکی شناخته میشود.

در دایره المعارف آزاد تحت عنوان «گیوه» آمده است: «گیوه نوعی پاپوش مخصوص مردان روستایی و از جمله صنایع دستی مناطقی از ایران است. در استان مرکزی تولید گیوه در مناطق سنجان و وفس رواج دارد. تمامی مراحل تولید این پاپوش دستی است و مواد اولیه آن نخ قالی (که اصطلاحا تنه نامیده می شود) و ضایعات چرم است.»

در طول تاریخ با گرایش مردم به شهرنشینی و صنعتی شدن جوامع و وارد شدن کفش‌های صنعتی و خارجی، از اهمیت این رشته از صنایع دستی در سراسر کشور ایران کاسته شد.

گیوه پای افزار مردمان ایرانی در مناطق گرم و کوهستانی است که پای پوش اصیل ایرانی محسوب میشود .

با توجه به دشواری مراحل تولید این نوع از پای افزار وگسترش زندگی مدرن تولید و استفاده از آن رو به فراموشی است.

گیوه پاپوش سنتی است که مواد اصلی ساخت آن تکه پارچه هایی برای ساخت تخت و رویه ای که با نخ پنبه ای یا ابریشمی بافته شده است.

از آنجایی که گیوه نوعی منحصر بفرد از کفش و جز پوشاک می باشد ایجاد اشتغال در این زمینه امری مطلوب است. و منجر به برآورده شدن بخشی از نیاز جامعه می شود . این پژوهش در نظر دارد علاوه بر ارتقا تولید گیوه، به ایجاد طرح های متنوع نیز بپردازد. که منجر به کار آفرینی و نوآوری شده و رویکرد اقتصادی نیز دارد.

محمد سنجانی افزود: گيوه بافی زحمت فراوانی دارد، اما درآمد آن بسيار پايين است و اکثر جوانان به همين دليل از اين کار روی برمیگردانند.

به گفته وی گيوه بافی از قديم در اين منطقه رواج داشته است، اما درحال حاضر نسبت به گذشته رونق کمتری دارد.

وی ادامه داد: گيوه دارای خواص طبی فراوانی است، اما به دليل وجود کفش هايی که تنها از رنگ و لعاب برخوردارند اين هنر روبه فراموشی است.

سنجانی تاکيد کرد: درحال حاضر تنها برخی از سالخوردگان به دليل آشنايی با خواص گيوه از آن استفاده می کنند.

برای خرید گیوه اینجا را کلیک کنید .