انواع مدل های گیوه ایرانی در رنگ و طرح مختلف+10 مدل زیبا
مشهورترین انواع مدل های گیوه
انواع مدل های گیوه دارای تنوع و جذابیت بسیار بالایی هستند در ادامه آن ها را معرفی می کنیم و می توانید از اسرین کالا خریداری کنید.
تخت چرمی
زیر پارچه ای (این نوع پای پوش در استان کرمانشاه و روستاهای اطراف پاوه مرسوم است و صرفاً آقایان کار ساخت و دوخت آن را انجام می دهند.)
تخت لاستیکی (حالت امروزی تری دارد و حتی در ست کردن کفش با لباس می توان از آن استفاده کرد.)
رویه ابریشمی
لاته (با کرباس و پارچه های بسیار قدیمی تولید می گردد.)
لری
کردی (به آن کَلاش هم گفته می شود و رویه آن شامل پنبه است. از کلاش به دلیل انعطاف پذیری و وزن کم در مناطق کوهستانی استفاده می شود)
سیلک (این مدل را شاید بتوان بهترین گیوه ایران لقب داد که زیره آن از جنس چرم یا لاستیک می باشد و رویه آن با استفاده از ابریشم مرغوب بافته می شود.)
آجیده
گیوه ملکی (از جمله گران ترین مدل های این پای افزار به شمار می رود که قسمت پنجه در آن نسبت به سایر طرح ها بلندتر می باشد.)
درباره تكامل صنعت كوچك گيوه بافي اطلاعات كمي در دست است.گيوه، اصولا پای پوشی است سبك، بادوام و مناسب برای راهپيمايی‌های طولانی در مسيرهای ناهموار و با توجه به اين خصوصيات، اغلب افراد پيدايش آن را به روزگارانی خيلی قدیم‌تر از پيدايش ساير انواع پاپوش نسبت دادهاند و همين امر باعث شده تا تولد گيوه با افسانه‌ها پيوند بخورد.
كما اينكه در اكثر منابع، توليد نخستين گيوه را به گيو، پهلوان داستانی ايران (كه به روايت فردوسی پسر گودرز و داماد رستم بوده است) نسبت دادهاند.
مولف كتاب بهارعجم به نقل از فرهنگ قوسی نوشته:
گيوه منصوب به گيو گودرز است و گيو آن را هنگام سرگردانی در توران زمين ترتيب داد و ديگران با استناد به شاهنامه و در تفسير اين نظريه عنوان كرده‌اند كه گيو وقتی برای بازگرداندن سياوش(نوه كيكاوس) و مادرش فرنگيس به تركستان رفت هفت سال در آن ديار سرگردان بود.
چون برای راهپيمايی های طولانی خود نياز به پای‌افزاری بادوام، سبك و خنك داشت گيوه را بوجود آورد و بعدها همه كسانی كه چنين مختصاتی را از پاپوش انتظار داشتند گيوه را انتخاب كردند و در رهگذر قرون و اعصار تغييراتی در آن بوجود آوردند.
هر چند نمی دانيم گيوه های ابتدايی از چه جنسی ساخته می شده و چه شكلی داشته، اسنادی در دست داريم كه نشان می دهد قرن هشتم هجری قمری دوران اوج استفاده از گيوه بوده است.
استان فارس در زمينه توليد آن مقام برجسته‌ای داشته و اين معنا از آنجا استنباط می شود كه ابوالعباس زركوب شيرازی در كتاب شيرازنامه كه در سال های پيش از 754 قمری نوشته شده از بازار گيوه دوزان در شيراز ياد كرده و در مكاتبات خواجه رشيدالدين فضل الله، گيوه به عنوان يكی از محصولات عمده كازرون مورد اشاره قرار گرفته است .
البلخی تاريخ نويس معروف در سال 1105 ميلادی متذكر می شود كه غنديجان فارس (جميله امروز) در صنعت گيوه بافی مشهور بوده است. مستوفی جغرافی نگار نيز كه در سال 1340 ميلادی كه از آنجا بازديد كرده می نويسد كه پيشه گيوه بافی در اوج تكامل بوده است.
در همين خصوص عبيد زاكانی و نظام‌الدين قاری مصنف كتاب ارزنده‌ديوان البسه نيز نكاتی را متذكر شده‌اند كه از خلال آنها ارزش گيوه و اينكه در آن زمان تهيه انواع ديگر كفش برای همگان مقدور نبوده است مشخص می‌گردد.
از دوره صفوی به بعد به موازات ساير تغييراتی كه در شئون مختلف زندگی مردم كشورمان بوجود آمد كفش نيز دچار دگرگونی هايی شد. در دوره صفوی طبقات بالای جامعه اغلب از كفش های تمام چرم استفاده كرده و مردم عادی گيوه می پوشيده‌اند .
باز در همين دوره است كه می بينيم در شكل و ساختمان گيوه تغييراتی رخ می دهد و پاپوش دوزان قديمی تلاش می كنند تا كارآيی های گيوه را با موقعيت اقليمی منطقه ای كه در آن بايد مورد استفاده قرار گيرد،تطابق دهند.
در اين دوره علاوه بر شيراز كه دارای بازار گيوه‌فروشان بوده در اصفهان نيز بازاری برای توليد و فروش گيوه ايجاد شده و محل آن به روايت سياحان، حوالی بازار عليقلی‌خان بوده است.
در بين اسناد و مدارك دوره‌های بعدی نيز به كرات با نام گيوه، كاربردهای آن و حتی مشخصات افراد معروفی كه به گيوه‌دوزی اشتغال داشته‌اند، برمی‌خوريم. زيباترين رويه گيوه در آباده، ميان راه اصفهان و شيراز، بافته مي شد.
هم اكنون گيوه در بسياری از مناطق كشور توليد می‌شود و قسمت‌های مختلف كرمانشاه، منطقه اورامانات، آباده، كازرون ، بهبهان و دزفول ، بخشی از اصفهان، چهارمحال و بختياری، روستای وفس و سنجان در استان مركزی جزو مناطق اصلی توليد گيوه در ايران هستند.
